Zbyt wiele lat minęło między Powaqqatsi a Naqoyqatsi. To widać w najnowszym przedsięwzięciu Reggio. Film może więc część fanów poprzednich dwóch filmów odstręczyć, jednak moim zdaniem część trzecia trzyma poziom. W Naqoyqatsi Reggio zupełnie zmienił podejście do filmowania i prezentacji zdjęć. Bardzo niewiele jest tutaj zdjęć naturalnych, większość to obrazy przetworzone lub też wręcz komputerowo wygenerowane. Ma to swoje plusy i minusy. Pozwala to na większe manipulowanie, co czasami daję znakomite efekty (jak choćby w scenie z noworodkami). Czasami jednak osłabiało wymowę (jak w scenach walk). W mniejszym stopniu niż poprzednio Reggio zdał się na mowę obrazu, prawie wszędzie dadając (poprzez manipulację lub symbolikę) inforamcje. Nie zawsze dawało to dobry skutek, ponieważ wymusiło na Reggio korzystanie głównie ze stereotypów.
Słabością filmu okazał się brak oryginalności. W sferze wyobraźni Reggio nie wychodzi dużo dalej poza to, co można było obejrzeć w 1927 r. w Metropolis. We wrażliwości na ciało człowieka pozostaje w tyle za Leni. Korzystał nawet z obrazów już znanych z poprzednich filmów trylogii. To trochę obniża wartość filmu. Jakby Reggio nieco zbyt na siłę próbował zrobić ten film.
Mimo wszystko jednak poziom Naqoyqatsi jest wciąż wysoki i film ogląda się ciekawie choć bez fascynacji, jaka towarzyszyła części pierwszej trylogii Reggio.